009: Pogódź się z tym.

*Początek tego rozdziału i fragmenty potem są napisane w czasie teraźniejszym, a potem w przeszłym- tłumaczę cały na przeszły, żeby to było spójne. Enjoy :)

Harry zeskoczył z okna i ruszył w moim kierunku. Zaczęłam się wycofywać, ale moje plecy niedługo potem uderzyły w blat. Oczyma powędrowałam do drzwi, ucieczka w ich stronę byłaby taka łatwa, tak samo jak opuszczenie pokoju, ale wiedziałam, że to niemożliwe. Harry był nieporównywalnie szybszy ode mnie.
-Wyszłaś tak szybko? Chcieliśmy zatrzymać cię na dłużej!- chłopak jęknął w udawanym smutku. Położył dłonie po drugiej stronie lady, więżąc mnie.- Wiesz... Zrobiłaś tam bałagan. Mogę spokojnie powiedzieć, że chłopacy nie są zbyt szczęśliwi.
-Nie obchodzi mnie, co myślą! Chciałam się stamtąd wydostać!- warknęłam na niego.
Zachichotał i cofnął się, podwijając do góry swoją koszulkę.- Widzisz?- Wskazał na długą bliznę.- Ty to zrobiłaś.
-Wiem.- uśmiechnęłam się. Utrzymywałam wzrok na przecięciu, starając się nie gapić na jego mięśnie. Miał bardzo wymodelowany brzuch.- Bolało?- zapytałam dziecięcym głosikiem. Nagle nabrałam pewności siebie, musiał wiedzieć, że się go nie bałam, a on sam nie był w stanie zawlec mnie tam ponownie.
Uśmiechnął się i przysunął bliżej do mnie.- Ooo tak, byłem.- obniżył swoją głowę i zatopił ją w mojej szyi.- Ale dobrze wiesz, że równie dobrze mogę wywołać ból u ciebie.
Jego niski głos wysyłał dreszcze w dół mojego kręgosłupa. Czułam jego kły dotykające mojej skóry.- Proszę, nie, Harry!- położyłam ręce na jego piersi, próbując stworzyć odrobinę przestrzeni pomiędzy nami. Plan bycia odważną i pewną siebie zniknął.
-Och, kochanie, nie martw się.- Jego głowa podskoczyła do góry, a na ustach zagościł niepokojący uśmiech.- Nie mówiłem o piciu twojej krwi.
Moje wargi rozchyliły się w strachu. Jak mógł to powiedzieć? Był odrażający, co za zboczeniec.
-Zamknij buzię, skarbie, mucha ci wleci.- złapał za pasmo włosów swobodnie wiszących za moim uchem.
Nie wahałam się, moja prawa ręka z impetem powędrowała na jego policzek. Uderzyłam go po raz długi.- Jesteś wstrętny!- wydostałam się z jego uścisku i pobiegłam korytarzem do swojego pokoju. Niespodziewanie mnie nie złapał. Usiadłam na łóżku i złapałam nasadę mojego nosa. Co...
Moje przemyślenia zostały przerwane przez naprawdę wściekłego Harry'ego zrzucającego mnie z łóżka i przyciskającego do ściany. Plecy bardzo mnie bolały, gdy próbowałam złapać oddech.
-Uważaj na to, co robisz, Bailey. Tu nie ma nikogo, kto mógłby cię ode mnie uratować.- przypomniał mi.- Gdybyś tylko nie była tak cholernie gorąca, już byłabyś martwa.
Patrzyłam w jego oczy, wciąż były niesamowicie zielone.- Zejdź ze mnie.
-Mogę wejść na ciebie.*- zasugerował.
-Och, błagam.- prychnęłam. Był głupim, zarozumiałym draniem.
-Wiesz, naprawdę podoba mi się twój ubiór. Ale chyba powinnaś się go pozbyć.- uśmiechnął się, wiedząc, że to mnie wkurzy. Tej kretyn wiedział, jak zagrać mi na nerwach.
-Pieprz się!- krzyknęłam.
-Z przyjemnością!- odpowiedział.
I zanim się zorientowałam, jego usta znajdowały się na moich. Odepchnęłam go mocno.
-Co do cholery?- położyłam dłoń na ustach, próbując zmyć z nich pocałunek.
-Pogódź się z tym, Bailey!- spróbował znów mnie pocałować, ale go odsunęłam.
-Nie!
-Boże, mówisz tak dużo.- przewrócił oczami.- Dalej, wiem że chcesz. Zrobiłaś to już wcześniej, dlaczego by nie jeszcze raz?
-Ugh, nie!- krzyknęłam.- Teraz się kurwa ode mnie odsuń!

*w oryginale brzmi to lepiej, podtekst seksualny.